Satire: waar ernst absurditeit omarmt

Arm Vlaanderen! Dat kleine, charmante stukje land waar we dromen van klimaatneutraliteit, maar wakker worden in een beleidsmatige chaos. Wat een voorrecht om getuige te zijn van de afgelopen vijf jaar renovatiebeleid – een meesterwerk van politieke improvisatie. Een beleid zo consistent als een dronkenman op een eenwieler. Een symfonie van goede bedoelingen, uitgevoerd door een orkest dat weigert te stemmen. Wie had een plan nodig als je ook gewoon een dobbelsteen kon gooien?

Er bestaat een mythe, een hardnekkig gerucht dat ooit, in een ver en nevelig verleden, Gent een stad was. Een plek met straten die van een beginpunt naar een eindpunt leidden. Een plaats waar het concept ‘route’ een zekere logica volgde, waar een tracé op een kaart een belofte inhield in plaats van een staaltje gitzwarte, existentiële humor. Vandaag is die stad verdwenen. Ze is niet langer een geografische entiteit, maar een abstract concept, een permanent work-in-progress, een avant-gardistisch kunstproject met als titel: ‘De eeuwige omleiding’. Welkom in Gent, de stad die geen bestemming meer is, maar een voortdurende, onontkoombare reis.

Wat is het toch een zegen om te leven in deze wonderbaarlijke tijden. Ik zat net bij een lauwe koffie te mijmeren over de diepgaande journalistiek die de zomer ons brengt: artikels over de ideale gaartijd van een merguez, diepgaande analyses van wespenplagen,... toen het verlossende nieuws plots doorsijpelde. Een lichtpunt in de verzengende hitte van de nieuwsdroogte: onze politici, onze onvermoeibare herders, onderbreken hun vakantie. Mijn hart maakte een sprongetje.

Wat een prestatie! Onze federale topministers hebben het weer geflikt. Vijftien uur lang hebben zij zich opgeofferd in een heroïsche nachtelijke marathon, en het resultaat is... precies wat we verwachtten: niets. "We doen de komende dagen voort", zo klonk het dapperlijke statement van vicepremier Van Peteghem, alsof hij net een nieuwe expeditie naar de Noordpool had aangekondigd in plaats van toe te geven dat ze er gewoon niet uit raken over wat werkende mensen moeten betalen en pensioengerechtigden mogen verwachten.

In een tijd van sociale media en oneindige zelfbevestiging leefden er twee machtige mannen, elk in hun eigen koninkrijk van bewondering. De eerste, een goudblonde figuur uit het verre westen, had torens van glas en staal laten bouwen die zijn naam in gouden letters droegen. De tweede, een bleke heerser uit het koude noorden, regeerde vanuit paleizen waarin elke spiegel zijn gezicht weerkaatste als dat van een moderne tsaar.

Gelukkig leven we in een land waar geduld een deugd is en waar elke burger spontaan een boeddhistische meelevende glimlach tovert wanneer hij voor de zoveelste keer een bord "Werken in uitvoering of omleiding" ziet opduiken. Want morgen, op 11 juli 2025, mogen de Gentenaars eindelijk hun collectieve adem inhouden en hun hart ophalen: na slechts 20 jaar voorbereidingen, plannen, studies, bijkomende studies, aanpassingen, nieuwe studies en nog wat studies opent de Verapazbrug eindelijk haar deuren - pardon, haar wegdek.