De marathon naar nergens: een masterclass in Belgische onderhandelingstechnieken

Vijftien uur vergaderen, nul resultaat - chapeau!

Wat een prestatie! Onze federale topministers hebben het weer geflikt. Vijftien uur lang hebben zij zich opgeofferd in een heroïsche nachtelijke marathon, en het resultaat is... precies wat we verwachtten: niets. "We doen de komende dagen voort", zo klonk het dapperlijke statement van vicepremier Van Peteghem, alsof hij net een nieuwe expeditie naar de Noordpool had aangekondigd in plaats van toe te geven dat ze er gewoon niet uit raken over wat werkende mensen moeten betalen en pensioengerechtigden mogen verwachten.

Ik schrijf dit terwijl ik ondertussen drie browser-tabs open heb staan en mijn telefoon elke twee minuten check - een ironische parallel met onze politici die beweren gefocust te zijn op "het geheel van de dossiers" terwijl ze blijkbaar niet één enkel punt kunnen afronden^[2]. Misschien ligt het probleem wel in die focus op "het geheel". Als je alles tegelijk wilt oplossen, los je uiteindelijk niets op.

De Belgische nachtelijke onderhandelingsstrategie™

Laten we even stilstaan bij dit meesterwerk van efficiëntie. De Belgische nachtelijke onderhandelingsstrategie™ werkt als volgt:

• Stap 1: Kondig aan dat je "voor het zomerreces" belangrijke knopen wilt doorhakken, alsof de zomervakantie een kosmische deadline is die door het universum werd opgelegd.
• Stap 2: Vergader exacte tijden die perfect zouden passen bij een Netflix-binge of een festivalnacht, maar dan zonder de fun.
• Stap 3: Informeer de pers dat het "moeilijk loopt" en dat jullie "nog niet aan het landen zijn", een terminologie die je normaal gebruikt voor vliegtuigen in nood, niet voor budgetbesprekingen.
• Stap 4: Ga uiteen "zonder akkoord" maar wel met de belofte dat je "de komende dagen voort doet", het politieke equivalent van "het staat op mijn to-do lijst".

Het geniale aan deze strategie is dat iedereen medelijden krijgt met deze arme, overwerkte ministers die zich zo opofferen voor ons land. Terwijl wij gewone burgers wakker liggen over onze hypotheekrentes en een toenemend gevoel van onveiligheid, liggen zij wakker over hoe ze hun politieke profiel kunnen redden zonder al te veel toegevingen te doen.

Ironische alternatieven: hoe het ook kan

Omdat onze regering blijkbaar vasthoudt aan methoden uit de vorige eeuw, presenteer ik hierbij enkele moderne alternatieven die misschien - heel misschien - effectiever zouden kunnen zijn:

• De Tinder-Methode: swipe links bij voorstellen die je niet bevallen, swipe rechts bij die je wel ziet zitten. Match betekent akkoord. Veel sneller dan vijftien uur praten over "gelijkgestelde periodes" en "compensatieplafonds".
• De Ikea-Strategie: lever alle dossiers aan met een duidelijke handleiding en een inbussleutel. Als het na drie uur niet in elkaar zit, ligt het aan de gebruiker. Bonus: geen nachtelijke marathons nodig.
• De Zoom-Vergadering: iedereen op mute behalve degene die spreekt. Na 90 minuten automatisch disconnect. Scheelt in bureaucratie en iedereen kan ondertussen nog wat nuttigs doen, zoals de was vouwen of hun belastingaangifte invullen.
• De Escape Room-Formule: zet ze allemaal in een kamer met een tijdslimiet. Pas als ze tot een akkoord komen, gaat de deur open. Geen catering, geen pauzes, geen "we doen voort de komende dagen". Gewoon resultaat of honger.

Uit recent onderzoek blijkt dat 73% van de Belgen gelooft dat politici effectiever zouden zijn als ze gewoon overdag werkten - een conclusie die politici waarschijnlijk lazen terwijl ze zich voorbereidden op hun volgende nachtelijke vergadermarathon.

De ironie van onze "efficiënte" regering wordt nog mooier als je bedenkt dat zij een programmawet goedkeurden over werkloosheidsuitkeringen en arbeidsmarkthervorming, terwijl hun eigen werkmethoden een masterclass zijn in hoe je van een simpele taak een eindeloze onderneming maakt.

Het medelijden-narratief

Het meest absurde aan dit hele circus is hoe de media het presenteert alsof wij, het volk, dankbaar moeten zijn voor deze opoffering. "Kijk eens hoe hard ze werken! Vijftien uur lang!" Alsof slechte planning en het gebrek aan concrete resultaten plots een deugd worden wanneer je er maar lang genoeg mee bezig bent.

Ik werk zelf ook wel eens lange dagen, maar als ik na vijftien uur aan mijn baas moet vertellen dat ik "de komende dagen voort ga doen", dan zou ik vrij snel uitgenodigd worden voor een gesprek over mijn functioneren. Onze ministers daarentegen krijgen krantenkoppen en begrip voor hun "constructieve sfeer".

Misschien ligt het probleem wel bij mij. Misschien begrijp ik gewoon niet hoe verfijnd het is om simple kwesties zoals "hoeveel krijgen OCMW's?" te transformeren in een vijftien uur durende puzzel. Mogelijk onderschat ik de complexiteit van het uitrekenen of 300 miljoen euro genoeg is, of dat het toch eerder 302,3 miljoen moet zijn.

Als gewone burger die zijn tijd besteedt aan triviaal werk zoals klanten helpen, deadlines halen en resultaten leveren, kan ik waarschijnlijk niet bedenken hoe uitputtend het is om in cirkels te discussiëren over pensioensupplementen terwijl de klok tikt naar het zomerreces ("In welke tijd heb ik dat zelf ook ooit meegemaakt?").

Van ironie naar inzicht

Maar achter deze vrolijke absurditeit zit een minder leuke waarheid. Deze nachtelijke marathons zijn geen bewijs van toewijding, ze zijn symptomen van een systeem dat structureel disfunctioneert. Wanneer je elke belangrijke beslissing moet forceren in een artificiële tijdsdruk, wanneer "compromissen" betekenen dat niemand tevreden is, dan is er iets fundamenteel mis.

De echte ironie is dat onze regering hervormt over arbeidsmarktefficiëntie terwijl ze zelf een schoolvoorbeeld is van hoe je dat niet moet doen^[1]. Ze bespreken hoe ze het verschil tussen werken en niet-werken groter willen maken, maar tonen aan dat hard werken (vijftien uur) niet automatisch resultaat betekent.

Terwijl ik dit schrijf, zijn onze topministers waarschijnlijk alweer bezig met de voorbereiding van hun volgende nachtelijke sessie. Want zoals Van Peteghem het zo mooi verwoordde: "We doen de komende dagen voort."

En wij, de burgers, mogen toekijken hoe deze politieke sitcom zich verder ontvouwt, terwijl we ondertussen gewoon proberen rond te komen met de beslissingen die zij - ooit, misschien - zullen nemen.

Het verschil tussen een marathonloper en een politicus? De marathonloper weet waar de finish is.

Rudi D'Hauwers - 18 juli 2025

Disclaimer: dit document bevat deels AI-gegenereerde inhoud. Alle intellectuele input en redactionele controle berust bij de auteur.