In een tijd van sociale media en oneindige zelfbevestiging leefden er twee machtige mannen, elk in hun eigen koninkrijk van bewondering. De eerste, een goudblonde figuur uit het verre westen, had torens van glas en staal laten bouwen die zijn naam in gouden letters droegen. De tweede, een bleke heerser uit het koude noorden, regeerde vanuit paleizen waarin elke spiegel zijn gezicht weerkaatste als dat van een moderne tsaar.
Beiden waren vervloekt met dezelfde narcistische kracht die ooit de mooie Narcissus ten val bracht, maar in plaats van een vijver hadden zij de hele wereld tot spiegel gemaakt. Elke camera was een wateroppervlakwaarin zij hun eigen grootsheid zagen weerkaatsen, elke microfoon een echo die hun stemterugkaatste als een goddelijke waarheid.
De goudblonde man bouwde zijn leven rond een eindelloze stroom van bevestiging. Zijn dagen begonnen met het staren naar schermen vol cijfers - kijkcijfers, polls, likes - alsof het water was waarin hij zijn eigen schoonheid kon bewonderen. "Kijk hoe geliefd ik ben," fluisterde hij tegen zijn spiegelbeeld in de lift van zijn gouden toren, "niemand is zo geweldig als ik." Zijn volgers scandeerden zijn naam zoals de nimfen ooit Narcissus prezen, maar net als bij de mythische jongeling kon geen enkele liefde hem bevredigen behalve die van zichzelf. Ondertussen had debleke heerser in het oosten een ander soort spiegel gecreëerd. In zijn rijk werden alle beeldenvan hem gepolijst totdat ze leken op iconen uit vervlogen tijden. Hij zag zichzelf als een nieuwe tsaar, een moderne Caesar, terwijl hij paardloos reed door de steppen van zijn eigen verbeelding. Zijn spiegelbeeld was niet slechts een persoon, maar een hele natie die zijn gezicht droeg. Elke staatstelevisie was een vijver waarin hij zijn eigen macht kon aanschouwen, elke parade een reflectie van zijn eigen grandeur.
Ironisch genoeg, net als Narcissus die stierf omdat hij niet kon stoppen met kijken naar zijn eigenschoonheid, werden beide mannen gevangen in hun eigen beeldvorming. De goudblonde man kon geen beleid maken zonder te vragen hoe het hem zou helpen om nog meer geliefd te worden, elke beslissing werd gefilterd door de vraag: "Zal dit mijn spiegelbeeld versterken?" Hij omringde zich met mensen die als spiegels fungeerden, die zijn woorden herhaalden en zijn grootsheid bevestigden, terwijl de werkelijkheid langzaam wegsmolt als mist op water. Tegelijkertijd werd de bleke heerser zo verslaafd aan zijn eigen mythe dat hij begon te geloven dat zijn spiegelbeeld de enige realiteit was. Elke criticus werd een bedreiging voor zijn reflectie, elke andere stem een storing in het perfecte wateroppervlak van zijn zelfbeeld. Hij bouwde overal hoge muren om zijn spiegel te beschermen, maar realiseerde zich niet dat hij daarmee zichzelf opsloot met zijn eigen obsessie.
Beiden hadden de fundamentele les van Narcissus gemist: dat wie alleen zichzelf kan liefhebben, uiteindelijk niemand heeft om lief te hebben. Hun volgers werden louter decoratie rond hun vijver van zelfreflectie, hun adviseurs waren echo's die hun stem terugkaatsten, hun vrienden waren spiegelbeelden die hun gelijk gaven.
Zoals Narcissus uiteindelijk verdorde aan de rand van zijn vijver omdat hij niet kon eten of drinken terwijl hij naar zichzelf staarde, zo verwelkten deze moderne heersers in hun eigen narcistische isolatie. De werkelijke tragedie lag in de ironie dat beiden, in hun obsessie met hun eigen grootsheid, het tegenovergestelde bereikten van wat zij nastreefden. Hun naam zou inderdaad de geschiedenis ingaan, maar niet als de heroïsche figuren die zij in hun spiegelbeeld zagen, maar als waarschuwende voorbeelden van wat er gebeurt wanneer macht wordt gecombineerd met grenzeloze zelfliefde.
En net als de narcis die opbloeide op de plek waar de mythische jongeling stierf, zal uit hun val misschien iets moois groeien: de herinnering aan het belang van bescheidenheid, van het luisteren naar andere stemmen dan die van jezelf, van het kijken naar de wereld in plaats van alleen naar je eigen spiegelbeeld. Want uiteindelijk leerde het verhaal van Narcissus ons niet alleen over de gevaren van zelfliefde, maar ook over de noodzaak van werkelijke connectie met anderen.
Deze moderne Narcissussen, gevangen in hun gouden torens en ijzige paleizen, herinneren ons eraan dat echte grootsheid niet wordt gemeten door hoeveel spiegels je hebt, maar door hoeveel levens je ten goede hebt beïnvloed zonder naar jezelf te kijken.
Rudi D'Hauwers - 18 juli 2025
Disclaimer: dit document bevat deels AI-gegenereerde inhoud. Alle intellectuele input en redactionele controle berust bij de auteur.
Reactie plaatsen
Reacties