the next big idea

In dit vooruitstrevende onderzoek wordt een innovatief simulacrum van een ziekenhuis gepresenteerd, genaamd "Agent Hospital", waarbij patiënten, verpleegkundigen en artsen als autonome agents functioneren, aangedreven door grote taalmodellen (LLM's). Deze benadering simuleert de volledige cyclus van ziektebehandeling, van het ontstaan van de ziekte tot aan het herstel en de follow-up na ontslag.

Een vergaderzaal vol gestreste consultants, omringd door stapels documenten, terwijl de deadline als een onverbiddelijke schaduw over hun Powerpoint-presentaties hangt. De koffieautomaat – de enige constante vriend in deze wereld van variabele declarabiliteit – draait overuren. Welkom in de consultancywereld van gisteren. Of misschien wel van vandaag, voor degenen die de tekenen des tijds nog niet hebben opgemerkt.

Zet je schrap, pak een kop koffie (of iets sterkers, afhankelijk van je persoonlijke technostressniveau), en leun achterover. We gaan op een hilarische, ietwat cynische, maar o zo herkenbare tijdreis door de eeuwenoude menselijke traditie van… volledig de pan uit flippen bij elke nieuwe uitvinding. Onze gids? De geschiedenis zelf, die ons keer op keer hetzelfde deuntje voorspeelt.

“Het gaat niet om data, het gaat om content.” Met deze tot nadenken stemmende uitspraak raakt Peter Hinssen de kern van een grote verandering in het bedrijfsleven. Jarenlang hebben bedrijven geld gestoken in het beheren van gegevens, maar de echte waarde blijft vaak verborgen in ongestructureerde content - rapporten, e-mails, presentaties en kennis die door de hele organisatie verspreid is.

In Napa Valley, Californië, vindt een stille revolutie plaats. Hier, waar traditie en terroir al eeuwenlang de toon zetten, maakt een nieuwe speler zijn opwachting: kunstmatige intelligentie (AI). Deze technologische innovatie transformeert de eeuwenoude kunst van het wijnmaken, van de wijnranken tot in uw glas. Maar wie zijn de pioniers achter deze verandering, en hoe beïnvloedt AI precies de wijn die we drinken?

n de wijnwereld die we vandaag kennen, waar eeuwenoude tradities hand in hand gaan met innovatie, voltrekt zich een stille revolutie. Het is 2025, en de wijnwereld staat op het punt van een paradigmaverschuiving. De almachtige wijncriticus, ooit de onbetwiste poortwachter van smaak en kwaliteit, ziet zijn invloed afbrokkelen ten gunste van een onverwachte nieuwkomer: Artificiële Intelligentie. Deze verandering, die al jaren sluimerde, heeft nu een kritiek punt bereikt, gedreven door veranderende consumentenvoorkeuren en technologische vooruitgang.

Je hebt jarenlang trouw je premies betaald, netjes op tijd, zonder morren. Dan gebeurt het onvermijdelijke – een lekkage, een inbraak, een ongeluk. "Geen zorgen," denk je, "ik ben verzekerd!" Ha! Laat me je meenemen op een satirische reis door het wonderbaarlijke land van verzekeringen, waar beloftes zo vloeibaar zijn als het water dat door je plafond druppelt en experts zó onafhankelijk zijn dat ze toevallig altijd de belangen van je verzekeraar behartigen.

In 1958 gebeurde er iets bijzonders in België: de geboorte van onze allereerste files. Wat begon als een verkeersprobleempje tijdens Expo 58 in Brussel, is uitgegroeid tot nationaal erfgoed. De Belgen, en vooral de Vlamingen, hebben de file verheven tot kunst. Waarom? Omdat de overheid, projectontwikkelaars en gemeenten sinds die gedenkwaardige wereldtentoonstelling consequent hebben gekozen voor een chaotische ruimtelijke ordening die filevorming niet alleen mogelijk maakt, maar actief aanmoedigt. Hoe? Door kantoren te bouwen waar niemand ze nodig heeft, woonwijken aan te leggen ver van alle voorzieningen, en steeds meer asfalt te gieten zonder enige visie. Waar? Van de Antwerpse Ring tot het Brusselse viaduct van Vilvoorde. Wanneer? Elke werkdag, maar vooral tijdens die heerlijke ochtend- en avondspitsen waar we collectief stilstaan om na te denken over onze levenskeuzes.

Op 5 maart 2025 werd het Brusselse politieke toneel opgeschrikt door een klassiek staaltje goochelkunst. Sven Gatz, minister van Begroting, verslikte zich in zijn koffie toen staatssecretaris Nawal Ben Hamou van de PS hem doodleuk kwam vertellen dat er een tekort van bijna 300 miljoen euro was voor de betaling van al gebouwde sociale woningen. Niet zomaar een klein putje, maar een financiële krater in een stad waar de begroting al 1,6 miljard euro in het rood staat op een totale begroting van 8 miljard euro.... En wie mag straks de rekening betalen? Juist ja, de Belgische belastingbetaler.

We kijken naar een staalblauwe hemel, een onbarmhartige zon die de thermometer voorbij de magische grens van 25 graden Celsius duwt, en dan… een collectieve kortsluiting in de Belgische psyche. Als door een onzichtbare dirigent aangevoerd, komt ons land plots in beweging. De Rattenvanger van Hamelen die op zijn fluit speelt en een hele bevolking in trance richting het die grote waterplas lokt. Een oerinstinct, dieper geworteld dan ons vermogen tot logisch redeneren, wordt geactiveerd: wij moeten naar zee.Het is een natuurwet in dit land, minstens even betrouwbaar als de zwaartekracht van Newton of de thermodynamica van Carnot. Zodra het weer omslaat naar “perfect strandweer”, transformeren wij van rationele wezens in een kudde die gezamenlijk besluit: “Laten we allemaal tegelijk naar dezelfde overvolle plek gaan, zodat we kunnen klagen over hoe druk het is!”De E40, onze nationale trots, die verondersteld wordt ons vlot naar de kust te brengen, verandert tijdens deze hittegolven in een moderne versie van Dante’s Inferno. Een tafereel dat de grote Italiaanse dichter zelf had kunnen bedenken voor één van zijn cirkels in de hel. De E40-files bij zomers weer zijn geen incident maar een ritueel, een jaarlijks terugkerende beproeving die we onszelf vrijwillig opleggen.Het is een fascinerend schouwspel: duizenden auto’s, bumper aan bumper, waarin gezinnen langzaam gaar stoven terwijl ze dromen van die verfrissende duik in de Noordzee. Kinderen die om het half uur vragen “Zijn we er al?”, terwijl de auto in het afgelopen uur precies 200 meter is opgeschoten. Vaders die krampachtig het stuur vasthouden alsof ze daadwerkelijk aan het rijden zijn, in plaats van deel uit te maken van 's lands grootste parkeerplaats.En dan, de rijkunst, of beter gezegd, het gebrek daaraan. Het lijkt wel alsof de hitte bepaalde hersenfuncties volledig uitschakelt. Er zijn de wevers, die denken dat ze met een F16 op weg zijn en elke minieme opening benutten. De bumperklevers, die de achterkant van je wagen als hun persoonlijke landingsbaan beschouwen. De middenvakplakkers, die met een slakkengang de illusie van vooruitgang najagen. En natuurlijk, de totale panikeurs, die bij het minste geringste op de rem gaan staan alsof ze een kudde overstekende bizons hebben gespot.De zon-zee paradox: hoe koeler water zoeken leidt tot urenlang braden in oververhitte auto’s. De reis, die normaal een uurtje duurt, rekt zich uit tot drie, vier, soms zelfs vijf uur pure, onversneden ellende. En waarom? Voor een handdoekplekje van twee vierkante meter op een overbevolkt strand in Oostende of Blankenberge. Logisch, toch?

In een toekomstige, zonovergoten april 2025 (want waarom niet dromen?) tovert de regering-De Wever (een fantasie die op zich al satire is) plotsklaps vier miljard euro uit de hoge hoed. Niet voor uw pensioen, niet voor betaalbare energie, nee, voor… tromgeroffel… Defensie! Ja, u leest het goed. Vierduizend miljoen. Alsof Sinterklaas vervroegd langskwam met een zak vol tanks en straaljagers. Zelfs Keizer Nero zou onder de indruk zijn van zo’n gulle gift aan de oorlogsgoden, terwijl hij Rome zag branden.

Welkom in het kloppende, sputterende, en nu vooral lekkende hart van Europa: het Brussels Hoofdstedelijk Gewest! Tien maanden – een volledige zwangerschap! – na de verkiezingen, wachten we nog steeds op de geboorte van een regering. Maar in plaats van een nieuwe start, lijkt het meer op een stilgeboorte van elke vorm van bestuurlijke daadkracht. Het schip BHG, ooit trots varende op een zee van subsidies en goede bedoelingen, drijft nu stuurloos rond, lekgeslagen door incompetentie en met een kapitein... euh, wacht, wie was ook alweer de kapitein? Niemand lijkt het te weten, of te willen weten. Ze zijn te druk bezig met het herschikken van de ligstoelen op het dek van de Titanic, terwijl het ijskoude water van de realiteit al tot aan hun knieën staat.