Gelukkig leven we in een land waar geduld een deugd is en waar elke burger spontaan een boeddhistische meelevende glimlach tovert wanneer hij voor de zoveelste keer een bord "Werken in uitvoering of omleiding" ziet opduiken. Want morgen, op 11 juli 2025, mogen de Gentenaars eindelijk hun collectieve adem inhouden en hun hart ophalen: na slechts 20 jaar voorbereidingen, plannen, studies, bijkomende studies, aanpassingen, nieuwe studies en nog wat studies opent de Verapazbrug eindelijk haar deuren - pardon, haar wegdek.
Het is hartverwarmend om te zien hoe onze overheid de kunst van het wachten tot absolute perfectie heeft opgetild. Waar andere, minder geciviliseerde naties zich verlagen tot vulgair spektakel door hun infrastructuur binnen een redelijke termijn te voltooien, hebben wij begrepen dat ware kwaliteit tijd nodig heeft. Veel tijd. Ongelooflijk veel tijd.
Een meesterwerk van Belgische timing
De Verapazbrug staat niet alleen in haar tijdloze elegantie. Ze vormt een harmonieus ensemble met andere pareltjes van Gentse infrastructuur. Neem bijvoorbeeld de Meulestedebrug: meer dan 8 jaar in de maak, waarbij bewoners jarenlang konden genieten van de romantische charme van een defecte brug die "om de haverklap" niet functioneerde. Of het station Sint-Pieters: een project dat in 2005 begon met de belofte klaar te zijn tegen 2017, maar waar we nu het jaartal 2027 fluisteren met de bescheidenheid van iemand die niet zeker weet of dit niet weer te optimistisch is.
En dan hebben we nog de werken aan de R4 in Evergem, waar vanaf 2025 naar verwachting bijna 8 jaar zal gewerkt worden en waar je veel geduld zal moeten hebben, omrijden en nog eens omrijden of wachten op vervangbussen voor de bestaande tramlijn die altijd vol zitten. "Allicht wordt het 10 jaar" - een terminologie die even vaag is als hoopgevend. Het is prachtig om te zien hoe onze planners niet vastgeroest zijn in rigide deadlines, maar flexibel inspelen op de werkelijkheid.
Internationale vergelijking: de kunst van bescheidenheid
Om onze prestaties in perspectief te plaatsen, is het nuttig om even naar het buitenland te kijken - al was het maar om onze eigen bescheidenheid te waarderen. China bijvoorbeeld, dat arme land met zijn brute efficiency, heeft in de afgelopen 5 jaar maar liefst 10.000 kilometer hogesnelheidslijnen aangelegd. Het Chinese netwerk bereikte eind 2024 al 48.000 kilometer en zal tegen 2030 60.000 kilometer beslaan.
Wat een manier om te pronken! Ze hebben zelfs lijnen die tussen Beijing en Shanghai 1.300 kilometer in 4 uur en 18 minuten afleggen - alsof snelheid per se een deugd is. Wij in België begrijpen dat infrastructuur een contemplatie-object is, iets om over na te denken, om mee te leven, om jarenlang te bespreken in koffiehuizen terwijl je wacht op de bus omdat de brug weer defect is.
Lessen uit het verleden: wat kunnen we leren?
Laten we even teruggrijpen naar historische voorbeelden. De piramiden van Gizeh, die primitieve bouwwerken, werden gebouwd tussen 2600 en 2500 voor Christus in slechts 20 tot 30 jaar. Maar wat stelden die nou voor? Geen miljoenenstudies, geen milieueffectrapporten, geen inspraakrondes met de buurt. Gewoon 100.000 arbeiders die stenen stapelden. Hoe naïef!
Het Colosseum in Rome, dat andere monument van architecturale onbezonnenheid, werd gebouwd tussen 72 en 80 na Christus - een schandalig korte periode van 8 jaar. Geen wonder dat die Romeinen zo'n korte beschaving hadden; ze hadden geen gevoel voor de fijnere aspecten van projectmanagement.
Zelfs onze eigen Sint-Baafskathedraal, die bescheiden 200 jaar nodig had voor haar voltooiing tussen de 13e en 16e eeuw, lijkt haastig in vergelijking met onze moderne meesterwerken. Maar goed, in de middeleeuwen hadden ze ook nog niet de verfijning van onze hedendaagse bureaucratie.
Het werkelijke meesterwerk: de openingsceremonie
En nu komt het mooiste: de officiële opening op dinsdag 9 juli 2025: politici op bakfietsen, wat een symboliek! Terwijl de Gentenaars 20 jaar hebben gewacht, hebben onze schepenen en volksvertegenwoordigers op duurzame, milieuvriendelijke bakfietsen het lint doorgeknipt. Het is alsof ze willen zeggen: "Kijk, wij rijden op iets dat wél werkt!"
De ironie is subliem. Terwijl bewoners van de Muidebuurt jarenlang hebben geleden onder het fileleed, de uitlaatgassen van honderden auto's en de verkeersoverlast veroorzaakt door de gecombineerde werken aan de Verapazbrug, de Meulestedebrug en de Dampoort, hebben diezelfde politici straks fier geposeerd voor de camera's van de regionale pers. Het is een prachtige illustratie van hoe België functioneert: de last dragen door de burgers, de glorie oogsten door de politici.
De toekomst: nog meer wonderen
Maar laten we niet cynisch worden. De Verapazbrug is slechts het begin. We hebben nog zoveel andere projecten om naar uit te kijken! De R4 die nog jaren in de maak is, de verdere afwerking van de Meulestedebrug, het station Sint-Pieters dat misschien, mogelijk, hopelijk tegen 2027 klaar is.
En het mooiste van alles: we hebben geleerd van onze fouten. Nee, wacht, dat is niet juist. We herhalen onze fouten met een consistentie die bijna artistiek te noemen is. Elke nieuwe deadline wordt gemist met dezelfde betrouwbaarheid als een Belgische trein die te laat komt.
In een wereld waar alles steeds sneller moet, waar efficiency wordt aanbeden en resultaten binnen redelijke termijnen worden verwacht, zijn wij Belgen de bewakers van een oudere, nobele traditie. Wij begrijpen dat goede dingen tijd nodig hebben. Veel tijd. Onvoorstelbaar veel tijd.
De Verapazbrug is niet zomaar een brug; het is een monument voor onze nationale identiteit. Een tastbaar bewijs dat wij, in tegenstelling tot die haastige Chinezen met hun 40.000 kilometer spoorwegen, tijd nemen voor wat echt belangrijk is: vergaderen, plannen, herplannen, bijplannen, en nog eens plannen.
Morgen zullen alle Gentenaars over de Verapazbrug kunnen rijden, glimlachend en wuivend. Want eindelijk, na 20 jaar, hebben we weer een brug. Een brug die we hadden kunnen hebben in 2010, maar die we pas kregen in 2025.
Gelukkig leven we in België, waar geduld een deugd is en waar elke vertraging een nieuwe kans is om te bewijzen dat we de tijd hebben. Alle tijd van de wereld.
Dit is natuurlijk maar een mening - een mening gebaseerd op twintig jaar wachten, maar toch maar een mening.
Rudi D'Hauwers - 10 juli 2025
Disclaimer: dit document bevat deels AI-gegenereerde inhoud. Alle intellectuele input en redactionele controle berust bij de auteur.
Reactie plaatsen
Reacties