Wat een geluk dat we leven in een tijd waarin politiek theater zulke sublieme hoogten heeft bereikt! Gisteren zat ik verrukt te kijken naar een reportage van de NATO-top in Den Haag waarin de vertegenwoordigers van het volk hun meesterschap in de vingertjeskunst toonden. Nog nooit heb ik zulke elegante handgebaren gezien bij het afschuiven van verantwoordelijkheden.
Het was werkelijk ontroerend om te zien hoe minister Van Der Wijzen - een naam die zijn ouders profetisch hebben gekozen - met chirurgische precisie zijn rechterwijsvinger richtte naar zijn voorganger, terwijl zijn linkerhand dramatisch op zijn hart rustte. Een waar kunstwerk van non-verbale communicatie! En dat terwijl hij uitlegde waarom de problemen die drie jaar geleden begonnen, vandaag nog steeds niet zijn opgelost.
De democratische dans der vingers
Ik ben zo dankbaar dat onze politici hebben ontdekt dat handgebaren krachtiger zijn dan feiten. Waarom zou je jezelf vermoeien met ingewikkelde cijfers en bewijs wanneer je met een welgemikte vingerprik alle schuld kunt doorschuiven? Het is bijna poëtisch hoe ze hun handen als dirigentenstokjes gebruiken om de symfonie van andermans falen te leiden.
Neem nu de heer Schuivenberghe van de oppositie. Zijn vingertechniek is zo verfijnd dat hij in één beweging drie verschillende schuldigen kan aanwijzen: de vorige regering, de Europese Unie, én "de omstandigheden". Dat noem ik nog eens efficiëntie! Waarom één zondebok gebruiken als je er drie tegelijk kunt hebben?
Het wonderlijke fenomeen van selectief geheugen
Wat me vooral fascineert, is hoe politici hun vingertjes gebruiken om hun eigen verleden weg te wuiven. Vorige week nog riep dezelfde minister Van Der Wijzen dat zijn beleid "historisch succesvol" was, terwijl hij vandaag met dezelfde vinger wijst naar de "catastrofale erfenis" die hij heeft overgenomen. Deze vorm van temporele gymnastiek verdient een plaats in het Guinness Book of Records!
Het is werkelijk bewonderenswaardig hoe ze hun handgebaren hebben geoptimaliseerd voor maximale theatrale impact. Een korte, scherpe beweging voor acute problemen. Een langzame, weidse gebaar voor structurele issues. En natuurlijk de klassieke "dubbele wijzer" - beide handen tegelijk - voor crises die zo groot zijn dat één vinger onvoldoende schuld kan distribueren.
Onderzoek heeft uitgewezen dat kiezers meer overtuigd worden door zelfverzekerde handgebaren dan door coherente argumenten. Wat een prachtige evolutie van onze democratie! We zijn eindelijk bevrijd van de tiranniek van logica en consistentie. Waarom zouden we politici beoordelen op hun prestaties als we ze kunnen beoordelen op hun armzwaaitechniek?
De schoonheid zit hem vooral in de contrast. Hoe energieker het gebaar, hoe spectaculairder het falen dat ermee gecamoufleerd wordt. Het is alsof ze hebben ontdekt dat handgebaren fungeren als een soort democratische afleiding - terwijl het publiek gefascineerd kijkt naar de vingerballet, glippen de werkelijke verantwoordelijkheden weg als rook.
Een toast op onze virtuozen
Laten we eerlijk zijn: dit is de democratie in haar zuiverste vorm. Geen ingewikkelde analyses, geen vervelende details over oorzaak en gevolg. Gewoon pure, onversneden theatraliteit waarbij de beste performer wint. Alle politici hebben eindelijk begrepen dat het draait om de show, niet om de resultaten.
En het mooiste van alles? Deze vingertjeskunst werkt! Studies tonen aan dat politici met expressieve handgebaren hoger scoren in peilingen, ongeacht hun feitelijke competentie. We hebben dus officieel een systeem gecreëerd waarin slechte prestaties geen obstakel vormen voor politiek succes, zolang je maar goed kunt wijzen.
Wat een tijd om democratisch burger te zijn! Nu hoeven we ons nooit meer zorgen te maken over ingewikkelde kwesties - er is altijd wel iemand anders om de schuld te geven, en onze politici wijzen ons precies wie dat is.
Dit is natuurlijk maar een mening - maar ik wijs wel met mijn volledige overtuiging naar de waarheid ervan.
Rudi D'Hauwers - 26 juni 2025
Disclaimer: dit document bevat deels AI-gegenereerde inhoud. Alle intellectuele input en redactionele controle berust bij de auteur.
Reactie plaatsen
Reacties