Wat een prachtig nieuws om deze week mee te beginnen! Na drie jaar van zorgvuldige speurwerk zijn de geliefde Gentse laptops eindelijk teruggevonden in het verre Zweden. Een waar succesverhaal van internationale samenwerking en vastberadenheid.

Wat een voorrecht om te mogen leven in een land waar elke stap die je zet, elke baksteen die je legt, en elk pintje dat je schenkt, wordt bewaakt door een leger van toezichthouders! Ik ben zo blij dat we in België het geluk hebben om niet één, niet twee, maar tientallen administratieve diensten te mogen omarmen. Want laten we eerlijk zijn: wie wil er nu leven in een stad zonder een uitgebreid netwerk van controleurs, inspecteurs, vergunningverleners, en ombudsmannen?Dit is natuurlijk maar een mening van iemand die het geluk heeft om ondernemer te zijn in het land van de bureaucratische overvloed.

Wat fantastisch dat we leven in een tijd waarin ondernemerschap zo wordt gekoesterd en ondernemers worden geprezen als de ware helden van onze maatschappij! En nergens wordt dit beter geïllustreerd dan in dit inspirerende verhaal over Jef Van Bouwsteen, projectontwikkelaar uit het schilderachtige Oilsjtegem, wiens juridisch dossier inmiddels indrukwekkender is dan de complete werken van Shakespeare.

Wat een opluchtend nieuws deze week! Eindelijk heeft onze regering de moed getoond om die peperdure gelijkstroomfase van het energie-eiland op de Noordzee te schrappen. Een besparing van maar liefst 3 miljard euro - geld dat we natuurlijk veel beter kunnen besteden aan belangrijkere zaken. Want laten we eerlijk zijn: wie heeft er nou behoefte aan een revolutionair energie-eiland dat windenergie van de Noordzee naar ons vasteland brengt? Dat is toch allemaal hippiegedoe van klimaatactivisten die denken dat de planeet opwarmt of zo.

In het grote amfitheater van de Amerikaanse politiek, waar het absurde alledaags is geworden en het absurde zich voordoet als staatkunde, zijn we getuige geweest van misschien wel de meest spectaculaire ontbinding van een machtsbromance sinds Brutus besloot dat Caesar zijn welkom in het Forum had overschreden. De recente implosie van de Trump-Musk alliantie - een relatie die begon met de vurigheid van geliefden die elkaar de loef afstaken en eindigde met het gif van geminachte minnaars - biedt ons een heerlijk tafereel van overmoed, verraad en het soort puberale wraakzucht dat zelfs de meest nukkige tiener zou doen blozen van schaamte.

Na uitgebreid onderzoek naar de klassieke perspectieven op leiderschap en bestuur, wordt duidelijk dat zowel Romeinse keizers als Griekse filosofen scherpe kritiek zouden hebben op Filip Watteeuw's gebrek aan daadkracht tijdens zijn omstreden periode als schepen van Mobiliteit in Gent. Hun tijdloze inzichten over effectief bestuur, besluitvorming en politieke moed bieden een vernietigende beoordeling van moderne politieke ineffectiviteit.

In een stad waar Franz Kafka’s Het Proces als handleiding voor het stadsbestuur dient, heeft Gent zich ontwikkeld tot een levend laboratorium van bureaucratische perversiteit. Hier, tussen historische gevels en moderne betonkolossen, ontvouwt zich een schouwspel waarin logica sterft en het absurde triomfeert. De meest recente apotheose? Een officiële bouwvergunning voor bloembakken op het VOKA-gebouw, ingediend door activisten zonder eigendomsrecht, keurig goedgekeurd door het College van Burgemeester en Schepenen. Alsof iemand Het Kasteel las en dacht: "Dit kan gekker."

Net toen ik dacht dat de klimaatcrisis niet nog absurder kon worden, las ik een artikel van een onderzoeker van de Rijksuniversiteit Groningen met een onthulling die zelfs de meest doorgewinterde klimaatwetenschapper doet twijfelen: blijkbaar hebben we het hele 'red de planeet'-verhaal helemaal verkeerd aangepakt. Volgens Massih Zekavat hebben we niet meer zonnepanelen of elektrische auto's nodig, maar meer goed grappen. Want niets zegt 'effectieve milieubescherming' zoals een goede, ouderwetse grap over de stijgende zeespiegel, toch?

Er was eens een tijd waarin koningen hun volk kalmeerden met brood en spelen. Nu hebben we Melissa Depraetere, de moderne tovenares van West-Vlaanderen, die hetzelfde trucje uitvoert met premies en warmtepompen. Haar mantra? "Alles is gratis – behalve de rekening." Laten we eens kijken hoe haar "wonderlijke wereld" van belastinggeldverspilling perfect past in een eeuwenoude traditie van mislukte cadeautjes.

De meest recente verklaring van het Witte Huis werd gepubliceerd met een intensiteit die net zo plotseling en onverwacht was als een voorhamer die een ruit van een porseleinkast inslaat. Het dreigement van president Donald Trump om vanaf 1 juni 50% invoerrechten te heffen op producten uit de Europese Unie is niet zomaar een nieuw hoofdstuk in zijn aanhoudende handelsconflicten. Het is een uitstekend voorbeeld van wat de Belgische econoom Koen Schoors treffend karakteriseert als "maffiabaas"-gedrag. De Europese economie is onderworpen aan een vertoning van economische intimidatie die prominente economen ertoe heeft aangezet om te pleiten voor onmiddellijke vergelding. Deze aanpak staat in contrast met de van oudsher diplomatieke houding van de EU om "wederzijds respect" na te streven. Het is ironisch dat de leider van 's werelds grootste economie internationale betrekkingen onderhoudt op een manier die doet denken aan een uit 1920 stammende protectiebende uit Chicago. Deze aanpak omvat het gebruik van dreigementen, ultimatums en dramatische pauzes om een gevoel van theatraliteit te creëren.

Gent, de stad van de stroppendragers, heeft zich de afgelopen jaren ontpopt tot de onbetwiste windkampioen van Vlaanderen. Met 51 windturbines in de haven—goed voor stroom voor 80.000 gezinnen—lijkt het alsof de toekomst hier al is aangebroken. Maar terwijl Gentse politici zich op de borst kloppen over hun groene prestaties, heeft een andere Vlaamse regio, Limburg, besloten dat de energietransitie vooral iets is voor… anderen.

Na vier decennia van onvoorwaardelijk liberaal engagement (ik was toen een prille twintiger), voel ik mij vandaag verweesd achterblijven. Waar ik ooit met trots het blauwe vaandel droeg, ben ik nu getuige van een partij die zichzelf tot op het bot heeft uitgehold. Mijn politieke thuis, jarenlang een baken van vooruitgang en vrijheid, is gereduceerd tot een schim van wat ze ooit was. Met een mengeling van weemoed, cynisme en een vleugje zwarte humor kijk ik terug op dertig jaar liberale achtbaan van de VLD: van de gloriedagen van Verhofstadt tot de huidige existentiële crisis waarin zelfs de partijlidkaart niet meer weet bij welke naam ze hoort. Hoe is het zover kunnen komen dat de partij waarvoor ik leefde, nu palliatief is?