Een golf van ongekende veranderingen, geïnitieerd door de regering-Trump, treft de kern van het Amerikaanse culturele landschap. Met ingrijpende maatregelen die de National Endowment for the Arts (NEA) en het prestigieuze Kennedy Center treffen, en die zelfs de Amerikaanse deelname aan de Biënnale van Venetië in 2026 in gevaar brengen, lijkt een nieuwe culturele koers te worden uitgezet.

Iedereen maakt het wel eens mee: je staat voor een groot abstract schilderij in een museum. Rode vlekken, zwarte lijnen, witte vlakken. “Wat stelt dit voor?” vraag je jezelf af. “Waarom is dit kunst?” En misschien ook: “Waarom hangt dit in een museum en niet de tekening die ik gisteren maakte?”

Je wandelt door een museum en komt oog in oog te staan met een schilderij van een pijp, waaronder in sierlijke letters staat geschreven “Ceci n’est pas une pipe” (Dit is geen pijp). Je fronst je wenkbrauwen, kijkt nog eens goed, en realiseert je dat je zojuist bent ondergedompeld in de intrigerende wereld van het Belgisch surrealisme. Dit iconische werk van René Magritte, getiteld “La Trahison des Images” (Het Verraad der Beelden), is slechts één voorbeeld van de rijke erfenis die het Belgisch surrealisme ons heeft nagelaten.

In de mistige straten van Gent, waar de geschiedenis fluistert tussen de middeleeuwse gevels, schuilt een verhaal van een kunstenaar wiens penselen de tijd trotseerden, maar wiens naam te lang in de schaduw bleef. Jos Verdegem, een naam die nu op de lippen van kunstliefhebbers danst, was ooit niet meer dan een vage herinnering in de marges van de Belgische kunstgeschiedenis.