Terwijl Mariah Carey gisterenavond in New York voor de zoveelste keer "All I Want For Christmas Is You" de wereld instuurde – want blijkbaar begint Kerstmis nu al op 1 november – stonden wij, duizend dappere zielen, in de Casino Foyer van het Kursaal in Oostende naar Frank Boeijen te luisteren. Buiten viel de regen in bakken naar beneden, typisch Oostende in november, terwijl binnen de foyer licht gevuld was ondanks de aanwezigheid van duizend mensen.
De contrasten kunnen niet groter zijn: Mariah met haar glamourshow versus Frank in wat men een "moderne black box" noemt, maar wat in werkelijkheid gewoon de foyer is omdat de echte concertzaal tot december 2025 in verbouwing is.
Voor €33 per persoon werden we een "muzikale reis vol herkenning, nieuwe muziek en pure beleving" beloofd. Wat we kregen was iets genuanceerder: een avond waarin nostalgie en teleurstelling hand in hand door dezelfde regenachtige avond liepen.
De realiteit van de Foyer
Laten we eerlijk zijn over wat de Casino Foyer in Oostende is: een noodoplossing. Een ruimte die normaal gesproken dient als doorgang, nu omgetoverd tot concertzaal omdat het echte theater wordt gerenoveerd. Ze hebben er een vast podium en geavanceerde technische installaties neergezet, de ruimte is opgedeeld in drie delen voor optimaal zicht. Het klinkt indrukwekkend op papier.
Het voelt echter niet intiem aan: het voelt gevuld, maar niet op de exclusieve manier, maar op de "er-hadden-meer-mensen-moeten-komen" manier. En terwijl buiten de regen tegen de ramen kletterde, alsof zelfs het weer probeerde binnen te komen, begon het concert.
Gillen en knarsen in de regen
Frank Boeijen met zijn "ijzersterke liveband" – Ton Snijders op toetsen, Peter van Benthem en Ger Hoeijmakers op gitaar, Mark Stoop op drums en Charles Nagtzaam op bas. Vakmannen, zonder twijfel. Maar wat ze speelden was pure jaren tachtig, en niet op de nostalgisch-mooie manier. Die gitaren! Ze gilden en knarsten alsof ze probeerden het geluid van de regen buiten te overstemmen. Het was als luisteren naar een tribute band, alleen was het de originele artiest zelf die zijn eigen muziek covert.
Buiten kletterde de regen op het Kursaal, binnen kletterde Frank Boeijen op onze verwachtingen. "Zwart Wit", "Kronenburg Park", "De Verzoening" – de hits passeerden allemaal de revue. En terwijl je daar stond, in die tijdelijke concertzaal realiseerde je je plots: deze liedjes waren altijd al een beetje melig. In de jaren tachtig konden ze ermee wegkomen omdat iedereen melig was. Maar nu, in 2025, in een foyer in Oostende, terwijl de regen buiten alles wat authentiek is wegwast, voelden ze vooral gedateerd.
Melige songs en slaperige massa's
Frank zingt nog steeds met dezelfde dramatiek, alsof elk nummer een Griekse tragedie is. Maar wat in de jaren tachtig misschien diepzinnig leek, voelt nu vooral… overdreven. Hij neemt je mee op een "muzikale reis langs hoogtepunten uit zijn indrukwekkende carrière", maar het voelt meer als een busreis door landschap dat je al kent, met een gids die iets te lang doorpraat terwijl buiten de regen het zicht belemmert.
En het publiek? Duizend mensen in een licht gevulde foyer. Sommigen waren er duidelijk voor de nostalgie, anderen omdat ze niet wisten hoe ze anders een regenachtige zaterdagavond in Oostende moesten doorbrengen. We werden letterlijk in slaap gewiegd door teksten over liefde en verlies die ooit misschien geraakt hebben, maar nu vooral klinken als clichés met een Nederlands accent, terwijl de regen buiten een beter ritme had dan de drums binnen.
Het Belgische perspectief
Vanuit ons Belgisch perspectief was het extra pijnlijk om naar te kijken. Wij Belgen hebben altijd een complexe relatie gehad met Nederlandse artiesten. Ze zijn een beetje té, een beetje te serieus over zichzelf, een beetje te overtuigd van hun eigen grootheid. En Frank Boeijen is daar het perfecte voorbeeld van.
De man heeft ooit in interviews verteld hoe hij zich opsloot in zijn huis omdat hij niet kon omgaan met roem, hoe hij panisch werd van de telefoon, hoe hij door het spionnetje moest kijken voordat hij de deur opende. En je denkt: Frank, je bent geen Mick Jagger. Je bent een Nederlandse zanger die populair was in de jaren tachtig. Misschien was het tijd om wat perspectief te vinden?
Terwijl buiten de regen bleef vallen – dat onverstoorbare, democratische Oostendse weer dat iedereen gelijk behandelt – stond Frank binnen alsof hij op een podium in het Concertgebouw stond. De pretentie was tastbaar, de realiteit was een licht gevulde foyer.
De Anti-Mariah in de regen
Terwijl Mariah Carey haar kerstimperium runt met precisie en professionaliteit – dezelfde song, elk jaar, miljarden streams – staat Frank Boeijen in een foyer in Oostende voor een licht gevulde zaal terwijl de regen op het dak hamert. Er is iets tragisch aan die tegenstelling. Mariah heeft één hit genomen en daar een industrie van gemaakt. Frank heeft een hele carrière gehad van meer dan veertig jaar en staat nu in een tijdelijke concertzaal omdat de echte zaal in verbouwing is.
Je zou kunnen zeggen dat Frank authentiek is en Mariah commercieel. Maar gisteravond, luisterend naar die knarsende gitaren en die melige teksten terwijl de regen tegen de ramen sloeg, vroeg je je af: is authenticiteit genoeg? Is het oké om gewoon jezelf te blijven als jezelf gedateerd is?
Het strijkijzer wordt bot
De bijnaam "het strijkijzer van de romantiek" klinkt charmant, maar na gisteravond vraag je je af of het strijkijzer misschien te oud is geworden. Het strijkt nog wel, maar het maakt ook schroeiplekken. Het haalt de kreukels eruit, maar beschadigt daarbij de stof.
Frank Boeijen nam grote emoties en maakte ze toegankelijk voor gewone Nederlanders. Dat was zijn gave. Maar nu, in 2025 voelen die emoties niet meer toegankelijk maar gewoon... simpel. De poëzie die ooit diepzinnig leek, klinkt nu vooral als zinnen die je op Facebook zou vinden onder een foto van een zonsondergang. Of in dit geval: onder een foto van regen.
De waarheid van 1 november in Oostende
Was het verschrikkelijk? Nee. Was het goed? Ook niet echt. Het was gewoon… saai. En misschien is dat wel het ergste wat je over een concert kunt zeggen. We stonden daar, duizend mensen die €33 hadden betaald, in een licht gevulde tijdelijke concertzaal, luisterend naar een artiest die ooit relevant was, terwijl buiten de regen viel zoals alleen in Oostende kan: onophoudelijk, onverschillig, realistisch.
Terwijl de rest van de wereld zich opmaakt voor Mariah Carey's kerstoffensief, kozen wij voor Frank Boeijen in Oostende. In de regen. In een foyer. En misschien zegt dat wel iets over ons: we houden vast aan nostalgie, ook als die nostalgie ons teleurstelt. We betalen voor herinneringen, ook als die herinneringen mooier waren dan de realiteit. We komen opdagen, duizend man sterk, ook al had de ruimte plek voor vijfhonderd meer.
Frank Boeijen blijft toeren, blijft zingen over Kronenburg Park en zwart-wit, blijft die oude hits spelen voor publiek dat langzaam begrijpt dat tijdloosheid een illusie is. Er is iets bewonderingswaardigs aan die volharding, maar ook iets treurigs. Want terwijl hij denkt dat hij tijdloos is, wordt de tijd hem steeds ongunstiger gezind – net als het weer buiten.
Het strijkijzer van de romantiek heeft zijn beste jaren gehad. Het werkt nog, de foyer was licht gevuld met duizend loyale zielen, maar de magie is verdwenen. We bewaren het uit sentimentele redenen, komen er nog voor op in de regen, maar realiseren ons dat we eigenlijk liever thuis waren gebleven. Droog. Warm. Met Mariah Carey op Spotify, die tenminste weet wat ze is: een kersthit op repeat. Geen pretentie, gewoon commercie. En soms, op een regenachtige avond in Oostende, is eerlijkheid over wat je bent mooier dan romantiek over wat je dacht te zijn.
Rudi D'Hauwers - AI-optimist - 2 november 2025
Disclaimer: dit document bevat deels AI-gegenereerde inhoud. Alle intellectuele input en redactionele controle berust bij de auteur. De geuite standpunten en meningen zijn persoonlijk en weerspiegelen mijn eigen visie.
Reactie plaatsen
Reacties