Jean-Pierre voelde de koude, natte novemberlucht tot in zijn botten. Dag drie van de staking. Hij stond met zes andere mannen en een hond van onbestemd ras bij een rotonde die naar de Antwerpse haven leidde. De vuren in de olievaten waren gedoofd, de merguezworstjes op. De strijd was gestreden, of beter gezegd: verdampt. De hervormingsplannen van De Wever, iets met flexi-pensioenen en de afbraak van alles wat heilig was, voelden abstracter dan ooit. Het verkeer reed rustig door; een paar chauffeurs staken een solidaire duim op, de meesten keken met de lege blik van iemand die aan zijn boodschappenlijstje dacht.
"Het is de apathie, mannen," gromde Jean-Pierre, terwijl hij een half opgerookte sigaret uit zijn mondhoek viste. "Ze geven er geen fuck meer om." Zijn collega's knikten loom. Eén van hen was op zijn smartphone de beste Black Friday-deals voor een nieuwe boormachine aan het vergelijken. Een ander neuriede een deuntje dat verdacht veel op Oya Lélé leek.
Jean-Pierre's doel was simpel geweest: het land platleggen. Een vuist maken. De macht van de straat tonen. Maar de straat was leeg, behalve dan de wachtrijen voor de K3-reünie en de kampeerders bij de elektronicawinkels. De revolutie was uitgesteld wegens een collectieve aanval van nostalgie en kooplust. Hij wilde dat het echt was, deze strijd. Maar het voelde als theater voor een lege zaal.
Hij keek naar een olievlek op het natte asfalt. De regen creëerde een glinsterende, chemische regenboog op het oppervlak, een bespotting van kleur in de grijze omgeving. De regenboog. Net als op die vlaggen van de holibi-beweging, of de jurkjes van die meidengroep. Een symbool van eenheid en hoop, nu verworden tot een cynische, giftige glans op de grond. Een hoge, irritante pieptoon doorbrak de stilte. Een vrachtwagen van een onderaannemer die het stakingspiket negeerde, reed achteruit. Piep. Piep. Piep. Het geluid sneed door Jean-Pierre's ziel. Hij trapte zijn peuk uit, een besluit vormde zich in zijn hoofd. Als het volk niet naar de strijd kwam, moest de strijd maar naar het volk.
Brenda (32, Senior Brand Strategist) kneep haar ogen samen tegen de felle spots van het Sportpaleis. Ze had een 'Regenboog VIP-Experience' ticket en droeg een zelfgemaakt T-shirt met daarop "Karen is mijn spirit animal". Om haar heen stonden duizenden andere millennials, hun gezichten een grimas van geforceerde extase. Ze zongen mee met Tele-Romeo, de openingsnoten een reeks hoge, elektronische piepjes die haar deden terugdenken aan haar eerste Nokia.
Haar doel was helder: de pure, onversneden vreugde van haar kindertijd herbeleven. Weg van de key performance indicators, de synergie-meetings en de holle marketingtaal die haar dagen vulden. Ze zocht authenticiteit, een gevoel dat echt was. Maar de realiteit was een half-lauwe Cava van 12 euro per glas en de penetrante zweetgeur van een man naast haar die de choreografie beter kende dan zij. Karen, Kristel en Kathleen zongen over liefde, vriendschap en alle kleuren van de regenboog, maar het voelde als een perfect geregisseerde echo. Zelfs de nostalgie was een product geworden.
Tussen twee nummers door hield Kristel een sentimentele speech. Brenda voelde niets. Ze nam een slok Cava en checkte haar werkmail. Een herinnering voor een deadline. Ze haatte haar leven. Ze haatte de volwassenheid. Waar was de magie gebleven? Was die er ooit wel geweest? Ze keek naar het podium. Rechts ervan stond, als een relikwie in een schrijn, een van de originele regenboogjurkjes op een paspop. Dát was het. De bron. Het echte artefact, niet deze zielloze reproductie. Een waanzinnig plan begon te kiemen, gevoed door teleurstelling en dure bubbels. Als ze de magie niet kon voelen, dan moest ze die maar stelen.
Kevin (24, @TechGodKevin) rilde in zijn slaapzak. Twee dagen kampeerde hij al voor de glazen schuifdeuren van de 'MegaWorld' in Antwerpen. Het was vrijdag, 28 november. Black Friday. Zijn missie was heilig: als eerste ter wereld de 'Aether-Fold 12' met zijn revolutionaire 'Prismatische Finish' kopen en live unboxen voor zijn 300.000 volgers. Zijn camera, die hij als een pasgeboren baby tegen zijn borst klemde, begon een zacht, hoog piepgeluid te maken. Batterij bijna leeg. Paniek.
"Het moet wel echt zijn," fluisterde hij tegen zijn lens. Hij sprak niet over de korting, die was verwaarloosbaar. Hij sprak over de ervaring. De jacht. De overwinning. Eigenaar zijn van het toestel was niet het doel; de eerste zijn was het doel. Dat was de enige waarheid in een wereld van deepfakes en gesponsorde content. De menigte achter hem was een onrustig, grommend beest. Iedereen wilde hetzelfde. Ze waren geen medemensen, maar concurrenten in een darwinistische strijd om de nieuwste gadget.
De Aether-Fold 12 was niet zomaar een telefoon. De reclames spraken over een 'tactiele openbaring'. De achterkant had een coating die, afhankelijk van de lichtinval, alle kleuren van de regenboog reflecteerde. Een prisma in je handpalm. Het was geen object meer, het was een statussymboel, een fetisj, een stukje tastbare toekomst. Kevin zag een zijdeur, bedoeld voor leveringen. Een zwak punt in het fort. Terwijl de menigte zich op de hoofdingang focuste, zag hij zijn kans. Eerlijk spel was voor verliezers. Hij wurmde zich uit zijn slaapzak en glipte de donkere steeg in.
De staking van Jean-Pierre was officieel een aanfluiting. De vakbondsafgevaardigde had iedereen naar huis gestuurd met de mededeling dat ze 'een sterk signaal' hadden afgegeven. Jean-Pierre wist wel beter. Het enige signaal was ruis. Verteerd door een gevoel van totale nutteloosheid en aangedreven door zes blikken 'Vortex' energydrink, stapte hij in een verlaten heftruck die iemand had laten staan. De sleutels zaten er nog in. Hij startte de motor. De bestemming was helder: het epicentrum van de apathie, het Sportpaleis en het aanpalende winkelcentrum. Hij zou ze een signaal geven dat ze niet konden negeren. De giftige regenboog in de plas olie leek hem de weg te wijzen.
Binnen in het Sportpaleis bereikte de show zijn climax. Confetti in alle kleuren van de regenboog dwarrelde naar beneden. Terwijl de beveiliging was afgeleid door een meisje dat flauwviel, zag Brenda haar kans. Ze sprong over een dranghek, rende naar de paspop en rukte een stuk van het iconische regenboogjurkje af. Een alarm ging af. Paniek. Ze dook een gang in, op zoek naar een uitweg, het stukje heilige stof in haar vuist geklemd. Een slok 'Vortex' gaf haar de moed om door te rennen.
Kevin was binnen. De zijdeur leidde naar een magazijn. Hij slalomde tussen dozen met airfryers en televisies door en vond een kar met daarop een doos met het opschrift 'Aether-Fold 12 – EMBARGO'. Zijn hart bonsde in zijn keel. Hij griste er één, de doos koud en zwaar in zijn handen. Hij hoorde geschreeuw en een alarm uit de richting van de concertzaal komen. Hij moest hier weg. Hij volgde de bordjes 'EXIT' en stormde een gang in, recht op een wild uitziende vrouw af die een stuk gekleurde stof vasthield. Ze dronk uit een blikje 'Vortex'. Ze negeerden elkaar, beiden op de vlucht, en renden naar een laad- en loskade die naar buiten leidde.
De laaddeur van het Sportpaleis zwaaide open. Het eerste wat Brenda zag was de grijze, regenachtige wereld buiten. De vrijheid. Ze ademde diep in, de synthetische regenboogstof nog steeds in haar hand.
Een seconde later struikelde Kevin naar buiten, zijn ogen niet op de wereld gericht maar op de doos in zijn handen. Hij was de eerste. Hij had gewonnen. Hij zag de 'Prismatische Finish' al voor zich, glinsterend als een belofte.
Jean-Pierre, hoog in de cabine van zijn gestolen heftruck, zag de laaddeur opengaan. Twee figuren verschenen. Een vrouw met een stuk regenboogvlag in haar hand. Een jongen die een glimmende doos aanbad. Hij zag niet Brenda of Kevin. Hij zag symbolen. Hij zag de lege nostalgie en de hersenloze consumptiedrang die zijn strijd hadden vermoord. Hij zag de regenboog van de neppe vreugde en de regenboog van de gladde marketing. Het waren de twee koppen van hetzelfde monster.
Hij gaf vol gas.
De heftruck schoot vooruit. Het laatste geluid was een hoge, snerpende pieptoon – het achteruitrijalarm van de machine, dat griezelig resoneerde met de intro van Tele-Romeo en de batterijwaarschuwing van Kevins camera.
De botsing was een dof, nat geluid.
De Aether-Fold 12 viel op de grond en de 'Prismatische Finish' spatte uiteen in duizend scherven van betekenisloos licht. De scherven vermengden zich met het gescheurde stukje regenboogjurk en de vettige, chemische regenboog in de olievlek op het asfalt.
Drie zoektochten naar iets echts, eindigend in een absurd stilleven van gebroken dromen en regenboogkleurig puin op een druilerige vrijdag in Antwerpen. In de verte juichte een menigte, maar het was onmogelijk te zeggen of het voor een K3-toegift was, of voor de opening van de deuren van MegaWorld.
Rudi D'Hauwers - AI-optimist - 21 november 2025
Disclaimer: dit document bevat deels AI-gegenereerde inhoud. Alle intellectuele input en redactionele controle berust bij de auteur.
Reactie plaatsen
Reacties