Je hebt jarenlang trouw je premies betaald, netjes op tijd, zonder morren. Dan gebeurt het onvermijdelijke – een lekkage, een inbraak, een ongeluk. "Geen zorgen," denk je, "ik ben verzekerd!" Ha! Laat me je meenemen op een satirische reis door het wonderbaarlijke land van verzekeringen, waar beloftes zo vloeibaar zijn als het water dat door je plafond druppelt en experts zó onafhankelijk zijn dat ze toevallig altijd de belangen van je verzekeraar behartigen.

In 1958 gebeurde er iets bijzonders in België: de geboorte van onze allereerste files. Wat begon als een verkeersprobleempje tijdens Expo 58 in Brussel, is uitgegroeid tot nationaal erfgoed. De Belgen, en vooral de Vlamingen, hebben de file verheven tot kunst. Waarom? Omdat de overheid, projectontwikkelaars en gemeenten sinds die gedenkwaardige wereldtentoonstelling consequent hebben gekozen voor een chaotische ruimtelijke ordening die filevorming niet alleen mogelijk maakt, maar actief aanmoedigt. Hoe? Door kantoren te bouwen waar niemand ze nodig heeft, woonwijken aan te leggen ver van alle voorzieningen, en steeds meer asfalt te gieten zonder enige visie. Waar? Van de Antwerpse Ring tot het Brusselse viaduct van Vilvoorde. Wanneer? Elke werkdag, maar vooral tijdens die heerlijke ochtend- en avondspitsen waar we collectief stilstaan om na te denken over onze levenskeuzes.

Op 5 maart 2025 werd het Brusselse politieke toneel opgeschrikt door een klassiek staaltje goochelkunst. Sven Gatz, minister van Begroting, verslikte zich in zijn koffie toen staatssecretaris Nawal Ben Hamou van de PS hem doodleuk kwam vertellen dat er een tekort van bijna 300 miljoen euro was voor de betaling van al gebouwde sociale woningen. Niet zomaar een klein putje, maar een financiële krater in een stad waar de begroting al 1,6 miljard euro in het rood staat op een totale begroting van 8 miljard euro.... En wie mag straks de rekening betalen? Juist ja, de Belgische belastingbetaler.

We kijken naar een staalblauwe hemel, een onbarmhartige zon die de thermometer voorbij de magische grens van 25 graden Celsius duwt, en dan… een collectieve kortsluiting in de Belgische psyche. Als door een onzichtbare dirigent aangevoerd, komt ons land plots in beweging. De Rattenvanger van Hamelen die op zijn fluit speelt en een hele bevolking in trance richting het die grote waterplas lokt. Een oerinstinct, dieper geworteld dan ons vermogen tot logisch redeneren, wordt geactiveerd: wij moeten naar zee.Het is een natuurwet in dit land, minstens even betrouwbaar als de zwaartekracht van Newton of de thermodynamica van Carnot. Zodra het weer omslaat naar “perfect strandweer”, transformeren wij van rationele wezens in een kudde die gezamenlijk besluit: “Laten we allemaal tegelijk naar dezelfde overvolle plek gaan, zodat we kunnen klagen over hoe druk het is!”De E40, onze nationale trots, die verondersteld wordt ons vlot naar de kust te brengen, verandert tijdens deze hittegolven in een moderne versie van Dante’s Inferno. Een tafereel dat de grote Italiaanse dichter zelf had kunnen bedenken voor één van zijn cirkels in de hel. De E40-files bij zomers weer zijn geen incident maar een ritueel, een jaarlijks terugkerende beproeving die we onszelf vrijwillig opleggen.Het is een fascinerend schouwspel: duizenden auto’s, bumper aan bumper, waarin gezinnen langzaam gaar stoven terwijl ze dromen van die verfrissende duik in de Noordzee. Kinderen die om het half uur vragen “Zijn we er al?”, terwijl de auto in het afgelopen uur precies 200 meter is opgeschoten. Vaders die krampachtig het stuur vasthouden alsof ze daadwerkelijk aan het rijden zijn, in plaats van deel uit te maken van 's lands grootste parkeerplaats.En dan, de rijkunst, of beter gezegd, het gebrek daaraan. Het lijkt wel alsof de hitte bepaalde hersenfuncties volledig uitschakelt. Er zijn de wevers, die denken dat ze met een F16 op weg zijn en elke minieme opening benutten. De bumperklevers, die de achterkant van je wagen als hun persoonlijke landingsbaan beschouwen. De middenvakplakkers, die met een slakkengang de illusie van vooruitgang najagen. En natuurlijk, de totale panikeurs, die bij het minste geringste op de rem gaan staan alsof ze een kudde overstekende bizons hebben gespot.De zon-zee paradox: hoe koeler water zoeken leidt tot urenlang braden in oververhitte auto’s. De reis, die normaal een uurtje duurt, rekt zich uit tot drie, vier, soms zelfs vijf uur pure, onversneden ellende. En waarom? Voor een handdoekplekje van twee vierkante meter op een overbevolkt strand in Oostende of Blankenberge. Logisch, toch?

In een toekomstige, zonovergoten april 2025 (want waarom niet dromen?) tovert de regering-De Wever (een fantasie die op zich al satire is) plotsklaps vier miljard euro uit de hoge hoed. Niet voor uw pensioen, niet voor betaalbare energie, nee, voor… tromgeroffel… Defensie! Ja, u leest het goed. Vierduizend miljoen. Alsof Sinterklaas vervroegd langskwam met een zak vol tanks en straaljagers. Zelfs Keizer Nero zou onder de indruk zijn van zo’n gulle gift aan de oorlogsgoden, terwijl hij Rome zag branden.

Welkom in het kloppende, sputterende, en nu vooral lekkende hart van Europa: het Brussels Hoofdstedelijk Gewest! Tien maanden – een volledige zwangerschap! – na de verkiezingen, wachten we nog steeds op de geboorte van een regering. Maar in plaats van een nieuwe start, lijkt het meer op een stilgeboorte van elke vorm van bestuurlijke daadkracht. Het schip BHG, ooit trots varende op een zee van subsidies en goede bedoelingen, drijft nu stuurloos rond, lekgeslagen door incompetentie en met een kapitein... euh, wacht, wie was ook alweer de kapitein? Niemand lijkt het te weten, of te willen weten. Ze zijn te druk bezig met het herschikken van de ligstoelen op het dek van de Titanic, terwijl het ijskoude water van de realiteit al tot aan hun knieën staat.

Nauwelijks zijn onze collectieve regenjassen opgedroogd van de zondvloed die 2024 was – een jaar waarin we ons afvroegen of we vinnen zouden ontwikkelen – of de alarmbellen luiden alweer aan de andere kant van het spectrum. Zes! luttele weken droogte. En bam, plots veranderen de Hoge Venen blijkbaar alweer in een kurkdroge steppe waar de kleinste vonk een inferno ontketent (dat diezelfde venen een paar maanden geleden nog dobberden in een moeras lijkt collectief vergeten). En amper twee weken later kelderen de grondwaterstanden al naar een niveau dat doet vrezen voor de Grote Belgische Woestijnvorming. Het geheugen van de paniekzaaierij is korter dan dat van een goudvis. De slinger zwaait met een bewonderenswaardige, bijna komische snelheid van 'verzuipen' naar 'verschroeien'.

In een wereld waar snelheid en efficiëntie de norm zijn, hebben Belgische verzekeraars besloten om tegen de stroom in te zwemmen. Wie heeft er nou behoefte aan snelle afhandeling van schadeclaims als je kunt genieten van maandenlange stilte en frustratie? Welkom in het wonderbaarlijke universum van de Belgische verzekeringswereld, waar 'snel' een vies woord is en 'later' altijd beter klinkt!

In de schaduw van de Europese dageraad, waar de Noordzee haar koude adem over de lage landen blaast, ontwaakte het kleine koninkrijk Belgica uit een onrustige sluimer. Het was de 10de dag van de zesde maand, in het jaar dat men 2024 noemde, een dag die de geschiedenisboeken zou halen als het begin van het einde.

In een verrassende wending die zelfs de meest doorgewinterde Vlaamse surrealist zou doen blozen, hebben ambtenaren in Gent en Vlaanderen een nieuwe culinaire trend ontdekt: het verorberen van hun eigen kerstbomen. Terwijl de rest van ons nog worstelt met het ontcijferen van de jaarlijkse belastingaangifte, hebben onze geliefde bureaucraten besloten dat ze hun tanden liever zetten in een smakelijk stukje spar.